شُهود نام نمایشی به قلم حسین نوری است که در سال 1373 نوشته شد. این اثر نخستین بار در سال 1374 به اجرا درآمد و در جشنواره تئاتر فجر همان سال مورد تقدیر قرار گرفت.
شهود ظاهری واقعی دارد و باطنی خیالی. اما مرز ظاهر و باطن و واقعیت و خیال در کشمکش‌های تنگاتنگ نمایش برداشته می‌شود و قوای معنوی در قالبی مادی بر سر ظلم‌ها و جنایاتی که بر انسان رفته است جدال می‌کنند. در این کشمکش مرموز و پیچیده هر یک از شخصیت‌های درون یک انسانِ تنها، در دادگاهی با دیدگاه شهودی حاضر می‌شوند و سعی دارند با دلیل و منطق و فلسفه، اتهام را از خود دور و دیگری را مقصر نمایند. این نمایش دو بازیگر به اسم تن و اراده دارد، اما همه شخصیت‌ها از قبیل وجدان و هوا و عقل و روح را همین دو نفر بازی می‌کنند. در واقع این نمایش، نمایش در نمایش است و در طول نمایش، بارها نمایش شکسته می‌شود و تن، نقش وجدان را می‌گیرد و باز اراده، نقش وجدان را. تنِ خاکی، استدلال خود را دارد که «من بدون اراده توان هیچ حرکتی ندارم.» و اراده، هوای نفس را مقصر می‌داند که با سالوسی به او فرمان خطا داده است؛ و هوی، گناه را به گردن عقل می‌اندازد. هر یک با دیدگاه و استدلال‌های خود، آن یکی را محاکمه می‌کند. هر چه محاکمه به فرجام نزدیک‌تر می‌شود جنبه فلسفی نمایش بالاتر می‌گیرد و تن و اراده و هوی، حتی قاضی وجدان را محکوم می‌کنند که اکثراً در خواب بوده و پس از جرم به قضاوت برخاسته است.